Sprookjes van Klaas Vaak

Er was eens een kleine prins die in een prachtig kasteel midden in een bosrijk gebied woonde. Op een avond bracht zijn moeder, de koningin, hem naar bed. Ze stopte hem lekker in en gaf hem een nachtkus. 'Slaap lekker, prinsje van me!'. Zijn moeder had de kamer net verlaten toen plots een enorme uil door het open raam naar binnen vloog. De prins zat stokstijf rechtop in bed en zag hoe een kabouter van de uil afstapte. Hij had een lange witte baard en een grote krulsnor, droeg een nachthemd en een grappig jasje en op zijn hoofd had hij een slaapmuts. 'Dag, prins,' zei de kabouter vriendelijk, "wees niet bang, ik ben Klaas Vaak".

Er was eens een meisje dat Roodkapje heette. Op een dag was grootmoeder ziek en Roodkapje ging haar een mandje met lekkers brengen. Ze liep zingend het bos in: 'Ik Ga naar grootmoeder koekjes brengen, in het bos, in het bos. 'k Ga naar grootmoeder koekjes brengen, in het bos'. Plotseling sprong er een groot, harig dier voor haar voeten. Het was de wolf! 'Waar ga je naartoe, lief kind?' vroeg hij met een aardige stem. Roodkapje vertelde het hem. De wolf had eigenlijk wel een beetje trek. Hij bedacht een plannetje en rende via een binnendoorweggetje snel naar grootmoeders huisje. Daar trok hij aan de bel...

Er leefde eens, ver weg in het oerwoud van Indië, een heks. Ze had een kromme neus, knokige handen en ze had een afschrikwekkend, rimpelig gezicht. Haar haardos leek op een bos stro en haar nagels waren puntig en vies. Kortom, ze zag eruit zoals je van een heks mag verwachten. Toch was het een heel bijzondere heks, want ze kon prachtig zingen. Ze klonk niet als een valse kraai, maar had een mooie, glasheldere stem. Als ze zong werd het hele oerwoud stil. Het klonk net alsof je tientallen nachtegalen tegelijk hoorde, zo hoog en zuiver...maar ze was zo lelijk als de nacht...

Er was eens een beeldschoon meisje dat Sneeuwwitje heette. Haar stiefmoeder was erg ijdel. Elke dag vroeg ze aan haar toverspiegel: 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste in het land? De spiegel antwoordde dan: 'O, koningin, u bent de mooiste in het land'. Maar op een dag antwoordde de spiegel: 'O, koningin, heel mooi bent u, maar Sneeuwwitje is duizendmaal mooier nu.'

Er was eens een arme houthakker die zeven zonen had. De jongste was bijzonder klein. Hij werd dan ook Klein Duimpje genoemd. Het ging niet goed met de houthakkersfamilie. Vader verdiende te weinig geld. Op een avond, toen de kinderen al naar bed waren, zei hij tegen zijn vrouw: 'We hebben bijna geen eten meer. Ik neem de jongens morgen mee naar het bos en laat ze daar achter.' Wie weet vinden ze een betere plek om te wonen en komen ze terecht bij mensen die wel genoeg te eten hebben. Klein Duimpje zat intussen stiekem mee te luisteren en bedacht een plan...

Er was eens een lief meisje dat Assepoester werd genoemd. Van haar stiefmoeder en haar twee stiefzusters, die heel gemeen waren, moest ze altijd hard werken. Dat deed ze, zonder te mopperen. 'Als ik goed probeer te leven, is het leven ook goed voor mij', had ze van haar moeder geleerd, vlak voordat die stierf. Die week zou er een groot bal worden gehouden in het paleis. De prins zocht een meisje om mee te trouwen. De stiefzusters, die zichzelf erg knap vonden, wisten zeker dat de prins hen zou uitkiezen. Assepoester wilde ook graag naar het feest, maar ze mocht niet van haar stiefmoeder. 'Jij? In die vieze rok? Vergeet het maar!'

Er was eens een lieve moedergeit die met haar zeven geitjes in het bos woonde. Op een dag zei moeder: 'Kindjes, ik ga boodschappen doen. Beloof me dat jullie voor niemand de deur opendoen.' Dat beloofden ze. Toen moeder net weg was werd er op de deur gebonsd. Iedereen schrok van een zware stem die riep: 'Ik ben het. Moeder. Ik ben al terug!' De geitjes geloofden er niets van en keken uit het raam. Daar zagen ze de wolf! Even later probeerde hij het weer. Zijn stem was zacht geworden doordat hij een stuk krijt had opgegeten...

Er was eens een strenge koningin, niemand durfde haar tegen te spreken. De koningin had een lieve dochter, voor wie ze ook erg streng was. Ze sloot haar vaak op in de torenkamer van het kasteel. Regelmatig kwamen prinsen naar het kasteel die met de prinses wilden trouwen. De koningin verzon steeds moeilijke opdrachten voor hen. Lukte de opdracht dan mocht hij trouwen met de prinses, mislukte het, dan overleefde hij het niet. Op een dag kwam er een dappere prins naar het koninkrijk. Ook hij had gehoord van de knappe prinses en haar gemene moeder. Hij dacht: Het wordt tijd dat iemand dat vervelende mens een lesje leert...

Er waren eens een koning en een koningin die een kindje kregen. Ze noemden haar Doornroosje. Ze waren zo blij met haar, dat ze een groot feest gaven. Ook de feeën van het land mochten komen. Nu waren er dertien feeën, maar de koningin had maar twaalf gouden borden. 'Ach, een feetje meer of minder zal de pret niet drukken,' zei de koning. 'We nodigen er gewoon twaalf uit in plaats van dertien.' Het werd een schitterende dag. Alle feeën spraken een goede wens uit voor Doornroosje. Maar plotseling kwam de dertiende fee binnen. 'Ik heb ook een wens voor Doornroosje!' zei ze met valse stem.

Er waren eens twee kinderen, Hans en Grietje, die met hun vader en stiefmoeder in een huisje in het bos woonden. Het waren slechte tijden. Op een avond hoorde Hans zijn stiefmoeder zeggen: 'We hebben niet genoeg geld meer om eten te kopen. Morgen zullen we de kinderen in het bos achterlaten.' Midden in de nacht sloop Hans de deur uit. Hij vulde zijn zakken met kiezelsteentjes en ging daarna weer vlug naar bed. Hij had een plannetje...